5 Simple Statements About جلوگیری از بیماری پارکینسون Explained
5 Simple Statements About جلوگیری از بیماری پارکینسون Explained
Blog Article
پارکینسون نوعی بیماری است که بیشتر افراد سال‌خورده را درگیر می‌کند؛ اما در جوان‌ترها نیز ممکن است بُروز کند. علائم این بیماری حاصل تخریب تدریجی سلولهای عصبی در بخش‌هایی از مغز میانی است که کنترل‌کننده‌ی حرکات بدن است. علائم اولیه چندان چندان مهم به‌نظر نمی‌رسند: احساس ضعف یا سفتی در یکی از اندام‌ها (مثل پا) یا احساس لرزشی خفیف در یکی از دست‌ها در هنگام استراحت. سرانجام، این لرزش‌ها بیشتر و گسترده‌تر و عضلات سفت می‌شوند؛ درنتیجه حرکات آهسته و توازن و هماهنگی بین اندام‌ها تضعیف می‌شود.
بیماری پارکینسون شکلی از پارکینسونیسم است. پارکینسونیسم اصطلاح کلی‌تری است که برای اشاره به مجموعه‌ای از علائم استفاده می‌شود که معمولا با بیماری پارکینسون مرتبط هستند؛ ولی گاهی اوقات حاصل دیگر عوامل هستند.
از همه بیماران مبتلا به پارکینسون این سوال پرسیده می شود که چه چیزی شما را بیشتر آزار می‌دهد ؟
اگر سابقه خانوادگی پارکینسون دارید ، می توانید آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید. ژنهای خاصی با بیماری محمد علی کلی و بیماری پارکینسون پارکینسون ارتباط دارند.
برخی از دانشمندان معتقدند که ویروس ها هم می توانند باعث ابتلا به پارکینسون شوند.
مرحله ۲ به عنوان یک نوع متوسط از پارکینسون در نظر گرفته می شود و علائم بسیار بیشتر از علائم تجربه شده در مرحله ۱ است.
در هنگام راه‌رفتن تصور می‌کند پاهای او به زمین چسبیده‌اند؟
۴. هیدروسفالی با فشار طبیعی: این وضعیت زمانی اتفاق می‌افتد که مایعی در مغز جمع و موجب ایجاد فشار در مغز شود.
از آن جایی که درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما مهم است که از بروز بیماری، قبل از ظاهر شدن علائم آن، پیشگیری به عمل آید.
داروهای پارکینسون می توانند به طور موثری علائم را در این مرحله به حداقل برسانند و کاهش دهند.
داروی آنتی اکسیدان جزو داروهایی هستند که برای درمان پارکینسون بسیار مفیدند. با استفاده از این داروها می‌توان میزان دوپامین را به تعادل رساند. داروهای اصلی در این زمینه آنتی کولینرژیکو و دوپامینرژیک هستند.
علت خستگی چیست؟ رفع کمبود انرژی و خستگی در بدن زنان و مردان
به همین دلیل این افراد می‌توانند با تعادل بیشتری انواع حرکات و کارهای روزانه خود را انجام دهند.
در پارکینسون ، سلولهای ماده سیاه به تدریج می میرند. هنگامی که این اتفاق می افتد ، سطح دوپامین کاهش می یابد.